Nee, dit jaar zouden we lekker in Europa blijven. Plekken genoeg die we nog willen verkennen. Noord-Spanje en Portugal, Ierland, Kroatië, de Noordkaap en de Baltische staten staan allemaal nog op onze to do lijst.
We waren het jaar voortvarend begonnen. Londen bezochten we in februari, een ruime week in maart vertoefden we op het Spaanse eiland Lanzarote, een lang weekend Disneyland Parijs in april en het Italiaanse Lago Maggiore in mei. De rest van het jaar hadden we nog niet ingevuld, maar in augustus hadden we wat dagen beschikbaar en de “grote” vakantie stond voor het najaar op de rol als alle kinderen weer braaf in de schoolbankjes zitten en iedere vader en moeder weer in het gebruikelijke werkritme is wedergekeerd.
Vele bestemmingen kwamen voorbij en ideeën te over, maar echt verder dan dat kwamen we niet. Om een of andere onverklaarbare reden konden we niet tot een besluit komen waar we beide blij van werden. Op eens begon het toch weer te kriebelen. Wat genoten we voorgaande jaren van onze reizen naar de andere kant van de plas. Canada is een bestemming waarvoor we zelfs ooit eens hebben onderzocht of emigratie voor ons was weggelegd. Alleen onze nauwe familiebanden hebben ons van gedachte doen veranderen. We besloten onze basis in Brabant te houden en zo veel mogelijk te reizen. De USA hebben we ondertussen frequent bezocht. In tegenstelling tot Canada zouden we in de USA niet willen wonen. De hardheid van de maatschappij is ons iets te, maar voor reisdoeleinden is het bijzonder prettig.
Hoe lekker is het om rond te toeren in een comfortabele wagen, die je bijna overal gemakkelijk kunt parkeren en vol kunt gooien met benzine die naar onze maatstaven uiterst betaalbaar is, en te slapen in grote comfortabele hotelkamers in een economie waar je weinig wordt gehinderd door sluitingstijden?
Het is een schitterend land om als toerist te bezoeken. De uitgestrektheid, de prachtige en diverse natuur en niet te vergeten de vrijheden en het comfort dat wij zo prettig vinden als we reizen.
Waarom zouden we toch niet weer de grote plas over trekken? Onze Nationale Parkenpass zou toch nog geldig zijn van de laatste reis door het zuid-westen van de USA; net als onze ESTA’s! Tja een logica van de koude grond; alsof je met een dergelijke reis het laat afhangen van een paar tientjes aan dollars, maar toch.
Na flink wat geschuif met vakantiedagen om een respectabele tijd weg te kunnen en een lastige speurtocht naar betaalbare vliegtickets is de kogel door de kerk.
We gaan toch weer naar de USA!
Deze keer trekken we deels in de sporen van “Wie is de mol?” van 2017; een gebied wat ons als prachtig is voorgeschoteld. We starten onze reis in Seattle en eindigen in Las Vegas.
Om ons voor te bereiden keken we alle afleveringen van Wie is de mol? Nu niet om de mol te ontmaskeren, want daarvoor hadden we tijdens de reguliere tv-uitzendingen al regelmatig teruggespoeld, maar zuiver voor de locaties die de spelers bezochten.
Portland, de bakermat van de Foodcarts, ligt aan de Columbia River en speelde een grote rol in “de mol” zo als wij het programma verkort noemen. Hawthorn Bridge werd beklommen en prachtige beelden zagen we onder meer van het museum, bibliotheek, the umbrella man, de bookstore, het courthouse en het Bagdad Theater.
De prachtige kustlijn van Manzanita deed ons hart sneller kloppen. Net als beelden van Crater Lake, watervallen en de omgeving van Bend, Pendleton en de geniale geldverdampende veiling in Hermiston en niet te vergeten de huifkartocht door het schitterende landschap van de Oregontrail.
O, wat hebben we er zin in en we hebben nu al een vermoeden dat we daar veel tijd te kort zullen komen. Helaas zijn we al terug als je dit leest en zullen er voor ons de herinneringen zijn die we later met je zullen delen.
Voor de nieuwsgierigen onder ons alvast een paar foto’s.
