Dat een virus niet altijd negatief en ziekmakend hoeft te zijn willen we in deze tijd even benadrukken. Wij leiden namelijk aan een onschuldig, maar ongeneeslijk virus namelijk het Disneyvirus en dat heeft ons al lang geleden besmet. Toegeven aan het virus is goed voor het hoofd en leidt tot ontspanning en veel vreugde. Tevens is een vakantiebestemming eenvoudig te bepalen, hoewel als je niet uitkijkt je portemonnee daar wel aardig ziek van kan worden.

“Hoe is het zo gekomen?” zou je denken.

Toen ik een klein meisje was, kocht mijn moeder regelmatig het weekblad Donald Duck. Mijn vader zette mij op zijn schoot en samen spelden we dat ding uit. Pa las me voor; ik keek aandachtig naar de bijbehorende plaatjes en samen hadden we de grootste lol. Dit procedé volgden we precies zo bij het blad Disneyland. Toen ik eenmaal zelf kon lezen heb ik al die bewaarde blaadjes nog ontelbare keren herlezen. In de loop der jaren zijn alle overige bladen allang op een of andere manier afgedankt, maar de Disneylectuur is nog steeds onder handbereik en gaat voor geen goud weg. Ook tekenfilmpjes bekeek ik vroeger graag en pluche knuffelbeestjes waren favoriet.

De mannelijke helft van ons duo maakte via de oudste leesmap die je mocht houden kennis met Donald Duck. Later op een van de toen nog schaarse televisiezenders werd de Disneyclub uitgezonden en daar sloeg hij geen uitzending van over. Favoriete onderdelen waren de reportages uit Disneyland en Walt Disney World.

Tijdens zijn eerste vliegvakantie in 1991 bezocht hij in vogelvlucht Walt Disney World en was volslagen verkocht. Onder leiding van een gids werden ze als groep door Magic Kingdom en Epcot gejaagd en deden enkele attracties. Korte tijd erna opende Euro Disney (nu: Disneyland Parijs) zijn deuren en daar was hij natuurlijk als de kippen bij. In het eerste jaar 1992 is hij daar menig keer geweest.

Ondertussen troffen wij elkaar weer regelmatig in de collegebanken. Ter afsluiting van het collegejaar gingen we, opgestookt door zijn enthousiasme, een paar dagen naar Euro Disney. We keken onze ogen uit. Drie nachten verbleven we in Hotel Sequoia Lodge en van ’s morgens vroeg tot middernacht dompelden we ons volledig in de sprookjesachtige Disneysfeer.

Niet veel later vroeg hij: “Wil je volgend jaar met me mee naar Florida?” en dat was eigenlijk wel de meest cruciale vraag tot op heden. Je zult begrijpen, we zijn die reis inderdaad gaan maken en zijn sinds dien onafscheidelijk. Het Mickeyhangertje dat ik van ‘m kreeg voor mijn verjaardag tussen die vraag en de daadwerkelijke reis, schittert nog steeds rond mijn hals.

Alle jaren die we ondertussen samen onder een dak wonen zijn we lid van het weekblad Donald Duck. We hebben aandelen Euro Disney in ons bezit gehad tot deze door de Walt Disney Company werden opgekocht. De parken en Salon Mickey in Parijs bezoeken we regelmatig en ook de Amerikaanse parken hebben we, zowel aan de oost- als de westkust, van binnen gezien.

Op diverse (internet)bronnen snorren we naar informatie en nieuwtjes. Ons meest recente wapenfeit is dat we ons hebben aangemeld als Donalteur van de enige Nederlandstalige Disneypodcast D-Tales. Onlangs maakten de drie mannen weer een geweldige uitzending met de Nederlandse pianist Gijs van het Disneyland Hotel in Parijs wat ons definitief over de streep trok om deze podcast te supporten.

Thuis hebben we in de loop der jaren wat aandenkens aan onze tripje verzameld. Zelfs een pyjama met Goofy en Mickey ligt er in de kledingkast en eten we boerenkool vanaf een Mickeybordje. De meest recente aanschaf tijdens een weekendje Groningen is een boekje van de Meyer werft te Papenburg waar enkele Disney Cruise schepen in de loop der jaren te water zijn gelaten.

We hopen snel weer eens een park te bezoeken. Natuurlijk zijn we ook nieuwsgierig naar de Aziatische parken, maar dat zal toch even moeten wachten gezien de ontwikkelingen omtrent het minder onschuldige virus dat nu de wereldbol beheerst.