Geen meer dat meer tot de verbeelding sprak. Al in mijn kinderjaren hoor ik van familie hoe schitterend het moet zijn en zo rees de vraag: Vinden wij dat ook?

Vroeger, toen het nog heel bijzonder was als je de stadsgrenzen verliet, zijn een oudtante en -oom naar het Lago Maggiore geweest. Hoe de reis erheen verliep is ons nooit duidelijk geworden en al helemaal niet hoe lang ze erover gedaan hebben. Tante Kor heette ze. Ja echt met een K. De bedoeling was haar bij geboorte Cornelia te noemen, maar de ambtenaar in Keulen die de geboorteakte opmaakte heeft de Duitse versie Kornelia genoteerd. Ze kwam regelmatig bij ons over de vloer, zeker toen haar man was overleden. Ze had geen kinderen en ze vond het leuk haar aandenkens aan die fantastische reis regelmatig aan ons te laten zien.

Zo was er een boekje met allemaal ansichtkaarten met schitterende vergezichten. Fenomenale beelden vanaf de bergen genomen die het meer uitstekend tot zijn recht lieten komen; prenten van boten die het meer kruisten en schilderachtige stadjes met paleisachtige gebouwen. Verder had ze wat toeristische meuk mee naar huis genomen als een asbak (ja, roken was toen nog hip) en wat andere kleine prullaria.

Tante is reeds geruime tijd gaan hemelen, maar haar fascinatie voor dat meer is ons zeker bijgebleven.

Lago Maggiore, ook wel Lago Verbania genoemd, is het op één na grootste meer van Italië en heeft een rijke geschiedenis. Het ligt deels in Zwitserland en deels in Italië.

Niet gehinderd door verdere kennis gingen we vrij impulsief te werk. Een paar dagen voor we zouden vertrekken, boekten we een Airbnb en nog later boekten we een overnachtingshotel dicht bij het drielandenpunt waar Duitsland, Frankrijk en Zwitserland elkaar raken. In één ruk naar Italië rijden zou een rit van duizend kilometer betekenen en op één dag vinden wij dat te veel. Wij houden ervan om de heen en de terugreis ook als vakantie te beleven. Op de terugreis hebben we zelfs 2 overnachtingen geregeld ongeveer een dag voordat we ze aan zouden doen. Eén weer in de buurt van het drielandenpunt en één in de omgeving van Trier. Lekker op het gemakje op weg naar huis zonder de hele dag op een racebaan te zitten, want je hebt tijd om een stuk toeristisch te rijden. We genoten van de Rijn bij het drielandenpunt en Trier in het Moezelgebied, maar waar we onderweg toch wel het meest van genoten was de omgeving van de San Bernardino pas.

De met sneeuw bedekte bergtoppen gaven glans aan een fascinerend berglandschap. Onze zwager adviseerde ons deze route; dat mag ie vaker doen! Heen gingen we door de San Bernardino tunnel en daarna reden we langs de “slakkenweggetjes” naar het appartement. Tijdens de terugreis was de pas net een dag open, maar bleek de tunnel dicht vanwege een brand in een bus. Triest natuurlijk, maar het zorgde er voor dat het erg druk was op smalle weg die de pas op en af gaat. Een stopje her en der maken zat er helaas niet in, maar het was echt fenomenaal. Die beelden vergeten we niet snel!

Toen we naar ons appartement reden namen we de weg die dicht langs het meer loopt aan de oostkant. Het was een prachtige rit. De wegen waren vaak smal en de dorpjes schilderachtig. Vanuit “ons” dorpje keken we uit op de ruïne van Arona, Rocco Borromeo.

Tijdens ons verblijf hebben we de zuidelijke helft van het meer verkend. De oostelijke kant is wat minder toeristisch, maar druk is het overal en die Italianen karren best hard door de smalle straatjes, waardoor je soms wel eens even vergat te ademen, maar remmen kunnen ze als de beste.

Angera en Luino hebben we ondermeer bezocht en het wat van het meer gelegen Varese, waar we een mooie wandeling door hebben gemaakt. Het heeft niet echt een groot centrum, maar we hebben het er prima naar ons zin gehad en we hebben wat geocaches gevonden.

Langzaam begonnen we de westelijke kant, die in Piemonte ligt, te verkennen. Plaatsjes als Arona, Stresa en Pallanza vonden we schitterend, net als de vergezichten vanaf verschillende hoogtes op het meer en de eilandjes als Isola Bella en Isola Madre.

We hebben een prachtige week gehad in Italië; Tante Kor had gelijk! Het was onze eerste echte kennismaking met het land. Verder dan een middagje Venetië van een van ons in de jeugdjaren en een zakelijk dagje Bergamo met een vriendin/onderneemster waren we nog nimmer gekomen. Bij ons heerst het gevoel dat we er nog wel eens een bezoekje aan brengen, al was het alleen al voor de verrukkelijke gelati!!!

Fino alla prossima volta, ciao!